Wektory wirusowe wirusa Maedi-Visna w strategiach szczepionek przeciwko lentiwirusom małych zwierząt przeżuwających
Lentiwirusy małych zwierząt przeżuwających (SRLV) są endemiczne w Unii Europejskiej. Odpowiadają one za znaczne straty ekonomiczne wynikające z przedwczesnego brakowania, mniejszej wydajności mlecznej i zmniejszenia liczby rodzonego potomstwa. Mogą one również wpływać na zmniejszenie wagi jagniąt i koźląt oraz pogorszenie jakości mięsa. W chwili obecnej infekcje lentiwirusami SRLV są leczone za pomocą drogich metod — diagnostyki i brakowania, przy czym wiele krajów nie stosuje żadnej polityki kontrolnej. Wirus ten charakteryzuje się powolnym okresem inkubacji, co oznacza, że wpływ ekonomiczny — chociaż poważny — nie jest natychmiast widoczny. Może minąć kilka lat, zanim będzie można określić rzeczywisty koszt. W ramach projektu MVAC badano, czy nowe techniki szczepienia mogłyby stanowić następny obszar środków kontrolnych. Badano również najbardziej odpowiednie antygeny mające zapewnić ochronę oraz najlepsze strategie szczepienia. Badacze oszacowali strategie DNA u owiec zainfekowanych wirusem Maedi-Visna (MVV) wywołującym zapalenie mózgu i przewlekłe zapalenie płuc. Sklonowano geny kodujące prekursor EV1 pp55gag i prekursor gp160 env wirusa MVV. Następnie związano je z żywym atenuowanym adenowirusem, dzięki czemu uzyskano ekspresję białek rekombinacyjnych. Dodatkowo geny kodujące prekusor p55gag zostały sklonowane i związane ze zmodyfikowanym wirusem krowianki Ankara (MVA, modified vaccinia Ankara), żywym wirusem po atenuacji. Adenowirusy stosowane do kodowania prekusora p55gag i innego białka otoczki (gp 150env) okazały się być niestabilne i konieczna była dalsza praca, aby stały się żywotne. Okazało się jednak, że wektor żywego wirusa MVA działa poprawnie. Został on użyty jako immunogen do wywołania wytwarzania przeciwciał. Dane zebrane w tym badaniu mogą zostać użyte w opracowywaniu ulepszonych strategii szczepienia w celu kontroli infekcji lentiwirusami mniejszych zwierząt przeżuwających.