Karaibska rafa koralowa "spłaszcza się" od lat 70. XX w.
Nowe badania prowadzone przez naukowców z Wielkiej Brytanii i Kanady pokazują, że przez ostatnie 40 lat rafy koralowe na Karaibach "spłaszczały się". Wyniki opublikowano w czasopiśmie Proceedings of the Royal Society B. W zdrowych rafach koralowych zamieszkują miliony organizmów, a każdy z nich ma znaczenie dla złożonej różnorodności biologicznej oceanów. Ich zniszczenie pociąga za sobą poważne konsekwencje dla bioróżnorodności oceanów i przybrzeżnych systemów ochrony. Korale odgrywają kluczową rolę w życiu oceanów, zapewniając schronienie, pożywienie i tarliska dla jednej czwartej wszystkich oceanicznych gatunków ryb oraz pomagając utrzymać struktury przybrzeżne. Naukowcy już od dawna wiedzą o niszczeniu się rafy koralowej, ale ostatnie badania jako pierwsze stanowią zakrojony na szeroką skalę i wyczerpujący przegląd tego zjawiska oraz jego wpływu zarówno na bioróżnorodność, jak i oceaniczne i przybrzeżne systemy ochrony. Badania pokazują, że większość raf w regionie Karaibów uległa spłaszczeniu i utraciła swoją strukturę i formę w czasie kilku ostatnich dekad, a bardziej złożone rafy został niemal zniszczone. Tworzący zespół naukowcy z Uniwersytetu Wschodniej Anglii w Wielkiej Brytanii oraz z Uniwersytetu Simona Frasera w Kanadzie przeanalizowali zmiany w 200 strukturach raf koralowych na Karaibach na podstawie 500 badań przeprowadzonych między 1969 a 2008 r. Odkryli, że 75% raf jest obecnie w większości spłaszczona w porównaniu ze stanem z lat 70. XX w. "Architektoniczna złożoność karaibskich raf malała nieliniowo z niemal całkowitym wyginięciem najbardziej złożonych raf w ciągu ostatnich 40 lat" - czytamy w artykule. "Kurczenie się raf karaibskich było widoczne już na początku lat 80. XX w., po którym nastąpił okres zastoju między 1985 a 1998 r., po czym ponowny rozpad ich złożoności do stanu obecnego." Badania pokazały, że tempo tego zjawiska jest podobne wodach płytkich, średnio głębokich i głębokich. Zdaniem naukowców, dwa istotne wydarzenia przyczyniły się w dużej mierze do zmniejszenia karaibskiej rafy koralowej. Pierwszym z nich była choroba, która rozprzestrzeniała się w latach 70. ubiegłego stulecia w wodach pomiędzy Florydą a Karaibami, powodując zniszczenie 90% korali Elkhorn i Staghorn. Drugim jest zmiana klimatu, która powoduje wzrost temperatury oceanów, w wyniku którego nasila się blaknięcie korali. Problem przybrał wyjątkowo ostrą formę w 1998 r., kiedy nastąpiło "wielkie blaknięcie" na całym świecie. Głównym winowajcą zniszczenia raf koralowych jest człowiek i jego działalność. Zbyt intensywne połowy, zwłaszcza destrukcyjna praktyka łowienia włokiem dennym, miały wyniszczający wpływ na rafy koralowe, powodując często wyrywanie ogromnych części rafy, których odbudowanie się zajmie tysiące lat. Zanieczyszczenia pochodzące z działalności przemysłowej i rolniczej również przyczyniają się do zakwaszania oceanów, co bardzo wyniszcza korale. Nawet plażowicze mają tu swój udział. Kremy z filtrem ochronnym na skórze pływaków wypłukiwane są przez wodę morską i substancje chemiczne zawarte w nich gromadzą się co roku w tysiącach ton w morzach i oceanach, niszcząc rafy koralowe. Lorenzo Alvarez-Filip, kierownik projektu z Uniwersytetu Wschodniej Anglii przestrzega: "Ta daleko idąca utrata architektonicznej złożoności wyraźnie przyczynia się do istotnego spadku różnorodności biologicznej, co z kolei wpłynie na nadbrzeżne społeczności rybackie. Utrata struktury również powoduje znaczne osłabienie przybrzeżnych systemów ochrony na Karaibach, znacznie zwiększając ryzyko erozji nadbrzeża i związanych z tym powodzi."
Kraje
Kanada, Zjednoczone Królestwo