Gigantyczna bylina gryzie ziemię
Sięgająca do wysokości pięciu metrów, ta gigantyczna bylina (Heracleum mantegazzianum), wydziela toksyczne soki, które mogą powodować pęcherze na skórze lub nawet ślepotę. Przerasta ona i wypiera inne lokalne rośliny, doprowadzając do szkód w ekosytemie i obniżając liczbę utrzymywanych dzięki niemu gatunków flory. Ten inwazyjny chwast wprowadzony był do ogrodów europejskich jako roślina dekoracyjna w XIX wieku i okazało się, że obecnie skolonizował nieużytki w całej Europie. W projekcie dotyczącym "gigantycznego przybysza" planowana jest walka z tą olbrzymią byliną, poprzez opracowanie bezpiecznej dla środowiska strategii zarządzania kontrolą jej rozsiewania. Położono nacisk na opracowanie zrównoważonych strategii, przy możliwym wykorzystaniu metod kontroli biologicznej, a także naturalnych konkurentów i wrogów tej rośliny. Zrozumienie cech biologicznych byliny i sposobu, w jaki dokonywana jest jej reprodukcja, jest istotne dla pomyślnego ograniczenia jej rozsiewania lub zwalczenia. Dlatego też naukowcy badali czynniki wpływające na ekologię rośliny, jej biologię, charakterystyki populacji oraz cykle wzrostu. Studia botaniczne przeprowadzone w Republice Czech oraz w Niemczech pokazały, że ta gigantyczna bylina posiada dużą zdolność do rozsiewania i wykazuje niewielką umieralność w połączeniu z szybkim wzrostem populacji. Gigantyczna bylina pochodzi pierwotnie z Kaukazu, gdzie najczęściej porasta miejsca charakterystyczne dla działalności człowieka i jej populacja jest zazwyczaj ograniczona do takich miejsc. Posiada ona zdolność do pomyślnego zapylania się i produkuje tysiące nasion, które roznoszone są z wiatrem, na oponach samochodów lub przyczepiają się do ubrania albo futer zwierzęcych. Zalążki nasion kiełkują wczesną wiosną, jeszcze przed pojawieniem się lokalnych gatunków roślin i szybko rosnąc, zabierają tym samym innym roślinom dostęp do światła, w konkurencyjnym dążeniu do przewagi. Uczestnicy projektu opracowali wytyczne dla lokalnych władz oraz prywatnych właścicieli gruntów odnośnie najskuteczniejszych metod kontroli, nie tylko gigantycznej byliny, lecz także, ogólnie rzecz biorąc, innych rozsiewających się chwastów. Wytyczne umożliwiają identyfikację i pomyślne wyplenianie chwastów, przy jednoczesnej ochronie lokalnej, podobnie wyglądającej roślinności, przed błędnym rozpoznaniem i pomyłkowym zniszczeniem. Kontrola gigantycznych bylin i innych roślin inwazyjnych zapewnia ochronę narażonych na ich działanie ekosystemów, a także zachowuje lokalne gatunki roślin i zwierząt. Studia nad gigantycznymi przybyszami pomogą także w zapobieganiu obrażeniom spowodowanym przez kontakt z toksynami wytwarzanymi przez ten chwast.
