Potencjał nanorurek węglowych
W pierwszej fazie projektu NANONEUROHOP badacze wystawili na działanie nanorurek neurony, komórki glejowe i mikrogleje. Komórki te pobrano z kory czołowej oraz prążkowia. Okazało się, że mikrogleje z prążkowia są wrażliwe na nanorurki węglowe. Następnie przebadano te komórki w naładowanych dodatnio, naładowanych ujemnie oraz naładowanych zarówno dodatnio, jak i ujemnie nanorurkach przez okres jednego miesiąca. Nie stwierdzono znaczącej toksyczności. Mikrogleje posiadają jednak zdolność absorpcji obcych materiałów. Badając to zagadnienie, naukowcy pozostawili kultury komórek mikroglejowych w każdej z odmiennie naładowanych nanorurek na trzy miesiące. Co ważne, wszystkie nanorurki przetrwały ten trzymiesięczny okres badań. Dowodzi to, że degradacja mikroglejów postępuje powoli. Następnie naukowcy wprowadzili nanorurki węglowe do powierzchniowych obszarów mózgu gryzoni. Chcieli w ten sposób zaobserwować, czy zachodzi degradacja. Pewną degradację stwierdzono po okresie dwóch tygodni. W toku dalszych badań nanorurki wprowadzono do głębiej położonych obszarów mózgu. Tu degradacja okazałą się bardziej zaawansowana. W obu badaniach zdrowie i zachowanie zwierząt nie uległy zmianie. Pozwoliły one lepiej zrozumieć reakcję mózgu na obecność nanorurek węglowych. Ustalono też, że potrzebne są bardziej biokompatybilne materiały oraz przeanalizowanie, do których obszarów mózgu należy wprowadzać nanorurki. Potrzebne będą dalsze badania, aby ocenić długoterminowe bezpieczeństwo i degradację nanorurek po ich umieszczeniu w mózgu. Dodatkowym celem projektu NANONEUROHOP było przeszkolenie jednego z uczestniczących w nim badaczy z zakresu zarządzania, pisania prac naukowych i mentoringu, a także wiedzy naukowej. Także ta część projektu została pomyślnie zrealizowana. Osoba ta była opiekunem ośmiorga naukowców i ma na koncie liczne publikacje.
Słowa kluczowe
Schorzenia mózgu, udar, nanorurki węglowe, neuron, komórka glejowa, mikroglej, degradacja, materiał biokompatybilny
