Odporność bobu na Orobanche crenata
Bób jest istotną rośliną dla gospodarki Ameryki Północnej zarówno jako pokarm dla ludzi, jak i dla zwierząt. W Europie pozwoliła ona rozwiązać problem chronicznego braku białek do produkcji domowej na potrzeby przemysłu paszowego. W ramach projektu EUFABA opracowano genotypy bobu odporne na choroby, pasożyty, mróz i suszę i wolne od składników antypokarmowych. Konsorcjum projektu wykonało badania przesiewowe bobu w warunkach polowych pod względem odporności na pasożytniczą roślinę Orobanche crenata (O. crenata). Naukowcy przeprowadzili próby polowe w Hiszpanii i Egipcie w celu kompilacji testu pierścieniowego zarazy metodą EUFABA. Przebadali 41 pozycji katalogowych w warunkach polowych wraz z lokalną różnorodnością gleb naturalnie zakażonych nasionami O. crenata. Test pierścieniowy zarazy metodą EUFABA był także używany w Tunezji w glebach zakażonych O. foetida. Odporność na Orobanche może mieć miejsce w dowolnej fazie procesu zakażenia. Obejmuje ona kiełkowanie pasożyta, wniknięcie/ustalenie i rozwój guzków. Odporne rośliny mogą zapobiegać wzrostowi pasożyta na przynajmniej jednym z tych etapów. Główną odpowiedzią odpornościową było zatrzymanie wnikania pasożyta do komórek gospodarza i osłabianie rozwoju guzków. Badania histochemiczne potwierdziły, że infekcyjne komórki pasożyta nie były zdolne do wnikania do walca osiowego rośliny i były zatrzymywane zarówno w korze, jak i w epidermie. Procent wykiełkowanych nasion O. crenata rozwijających guzki był 30 razy wyższy w wrażliwym Prothabon cultivar niż w odpornym Baraca. Co więcej, liczba rozwiniętych guzków wynosiła 127 na roślinę w Prothabon w porównaniu z 3,4 w przypadku Baraca. Akumulacja wybarwionego ciemnoniebiesko materiału była obserwowana naokoło ścieżki wnikania i okazała się heterogeniczna w swojej naturze. Użycie fluorochromu niebieskiej aniliny pokazało akumulacje kalozy (wielocukru roślinnego) dookoła drogi wnikania pasożyta. Wydaje się, że jest to mechanizm odpowiedzialny za zatrzymanie wnikania pasożyta do kory gospodarza. W przypadkach gdy pasożyt nie był zatrzymywany w korze, następowała lignifikacja endotermalnych ścian komórkowych w kontakcie z tkanką pasożyta.
