Mieszanka helowo-tlenowa ułatwiająca oddychanie
Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) stanowi duży problem społeczny zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych. W czasie tych badań organizacja WHO oszacowała, że choroba ta jest szóstą najczęstszą przyczyną śmierci na świecie. Gdy chodzi o jakość życia pacjentów, niweczy ona ich szanse na zatrudnienie. Dzieje się tak głównie z powodu niezdolności do ćwiczeń. Aby temu problemowi zaradzić, uczestnicy projektu CARED z University Hospital Aintree w Liverpoolu postanowili zbadać, w jakim stopniu zmiana proporcji gazu we wdychanym powietrzu może poprawić zdolność do ćwiczeń. Przesłanką dla badań, które objęły 82 pacjentów ze stabilną POChP, był fakt, że zwiększanie ilości tlenu (O2) może zmniejszyć występowanie braku tchu. Ponadto wiadomo było, że zastąpienie azotu (N2) helem (He) obniża opory przepływu przy wydechu, a tym samym ułatwia opróżnianie płuc z powietrza. W randomizowanym badaniu typu crossover pacjentom podawano różne mieszaniny gazów He, O2 i N2 za pomocą maski oddechowej. Kontrolnie użyto powietrza medycznego o zawartości 79% N2 i 21% O2. Skuteczność sprawdzono przez pomiar dystansu pokonanego w wytrzymałościowym wahadłowym teście chodu i trudności w oddychaniu (duszności) na końcu ćwiczenia. Zespół stwierdził, że najlepsze efekty przynosi Heliox28 (72% He i 28% O2). W porównaniu z powietrzem medycznym dystans testu chodu był na optymalnym poziomie i duszności były mniejsze. Generalnie użycie helu o znacznie obniżonej gęstości w porównaniu z azotem usprawniało ćwiczenia w tym samym stopniu co zwiększanie ilości O2. Te niezależne efekty można osiągnąć przy użyciu mieszaniny Heliox28, aby zmaksymalizować korzyści dla pacjentów z poważnymi trudnościami w oddychaniu. Specjalnie opracowane programy ćwiczeń mogą zwiększyć szanse na zatrudnienie osób z POChP. Implementacja zoptymalizowanych ćwiczeń pozwoli osiągnąć lepsze wyniki leczenia przy mniejszych kosztach i krótszych okresach intensywnej opieki oraz znacznie przyczyni się do poprawy jakości życia pacjenta.
