Technologia czujników w badaniu świerszczy
W ramach projektu CICADA badano, w jaki sposób rozwijają się superczułe struktury świerszcza i w jaki sposób działały one w odniesieniu do „oprogramowania” tego owada. Okazało się, że typowe odpowiedzi nerwowe były oparte na kątowym przemieszczeniu włosków. Do wywołania odpowiedzi wystarczało przemieszczenie wielkości 0,001 stopnia przy prędkości wiatru wynoszącej milimetry na sekundę lub mniejszej. Odkryto też, że taka czułość była bezpośrednio związana z naturą strukturalną podukładu torebka-włos i mechaniczną naturą zaangażowanych tkanek. Rzeczywiste mechanizmy są bardziej złożone niż opisano, na przykład czułość opiera się również na układzie wzmacniającym i specyficznej budowie poszczególnych części. Na przykład elastyczność podobnej do gumy błony, do której zamocowana jest podstawa włosków określa sztywność obrotowej sprężyny. Okazało się to mieć kluczowe znaczenie dla odpowiedzi mechanicznej poszczególnych włosków. Oprócz scharakteryzowania odpowiednich zaangażowanych wartości morfologicznych, w ramach projektu przystąpiono do zbudowania korelacji między parametrami morfologicznymi, a geometrycznymi. Aby uzyskać ten zestaw danych, zastosowano różne metody. Na przykład w celu określenia elastyczności błony podtrzymującej włos zastosowano metody wibracyjne i szybkie kamery. W projekcie wykorzystano laserową wibrometrię dopplerowską i kamery o dużej szybkości działania. Wykazały one, że włoski „podążają” za bodźcem i wydają się być z nim „zgrane” w bardzo dużym zakresie częstotliwości. Najważniejszym celem poznawania takich systemów jest ostatecznie możliwość zastosowania tej wiedzy przy opracowywaniu miniaturowych układów sztucznych czujników imitujących układy żywe. Ponadto w wyniku połączenia danych z różnych dziedzin, od ekologii czuciowej do układów mikromechanicznych, zaistniała nadzieja na dokonanie znaczących postępów w biomimetycznych układach percepcji imitujących układy żywe.
