Dobrobyt i konsumpcja — droga do zrównoważenia
Raport Brundtland (WCED, 1987) definiuje zrównoważony rozwój jako „rozwój, w którym potrzeby obecnego pokolenia mogą być zaspokojone bez umniejszania szans przyszłych pokoleń na ich zaspokojenie”. Definicja ta ma dwa bezpośrednie powiązania z ekonomią dobrobytu. Pierwszym jest problem alokacji międzypokoleniowej, drugi dotyczy definicji „potrzeb”, które należy uwzględnić w teorii mikroekonomicznej maksymalizacji użyteczności. W literaturze istnieją dwie koncepcje zrównoważenia, „słaba” i „silna” — obie są bezpośrednio powiązane z pytaniem o pomiar dobrobytu. Główną różnicą między tymi dwoma koncepcjami jest istnienie wiążącego ograniczenia zasobów. To z kolei oddziałuje na modelowanie wpływu stanu środowiska na dobrobyt. Projekt TRANSUST ma na celu stworzenie sieci doskonałości dla badaczy zainteresowanych modelami zrównoważenia. Na przykład badacze w WIFO w Austrii badali wpływ dobrobytu i konsumpcji. Referat rozpoczyna się od stwierdzenia, że większość istniejących modeli można pogrupować w trzech szerokich kategoriach, w których stosowane są inne koncepcje pomiaru dobrobytu. Grupy te obejmują zagregowane neoklasyczne modele wzrostu, niezagregowane obliczeniowe modele równowagi ogólnej (CGE, Computable General Equilibrium) oraz niezagregowane modele makroekonomiczne. Te trzy grupy modeli opisane zostały w przeglądzie literatury. W kolejnej sekcji skorzystano z tej szerokiej klasyfikacji w celu przeanalizowania ujęcia dobrobytu w siedmiu głównych modelach TranSust. Analiza podkreśla zarówno zalety, jak i wady w celu przygotowania satysfakcjonującego opisu zrównoważonego rozwoju. Można to wykazać, rozszerzając analizę na oczekiwany wpływ, jaki polityki reprezentujące „udane strategie zrównoważonego rozwoju” w różnych modelach wywierają na dobrobyt. „Udana strategia zrównoważonego rozwoju” może obejmować politykę wprowadzania opłat za emisję zanieczyszczeń lub użytkowanie środowiska przez opodatkowanie. Przykładem mogą być opłaty drogowe. Taką politykę można połączyć z reinwestowaniem dochodów podatkowych w celu wprowadzenia nowych technologii. Pozwoli to zwiększyć to kapitał i doprowadzić do większych inwestycji, tak jak w przypadku transportu publicznego.
