Ograniczenie globalnych emisji zgodnie z porozumieniem paryskim oznacza szybkie korzyści dla Ziemi
Wiele krajów podejmuje działania w celu redukcji emisji gazów cieplarnianych zgodnie z limitami założonymi w porozumieniu paryskim. Pozytywne skutki tych działań będą doskonale widoczne w drugiej połowie tego wieku, jednak krótkoterminowe efekty działań mających na celu złagodzenie skutków ocieplenia nie są tak oczywiste, głównie dlatego, że naturalna zmienność klimatu może maskować wpływ człowieka na globalne temperatury. Naukowcy wspierani przez finansowany ze środków UE projekt CONSTRAIN skupili się na rezultatach globalnego ograniczenia emisji w perspektywie kilku następnych dekad, co pozwoliło im zidentyfikować korzyści, które można osiągnąć w najbliższej przyszłości. Badacze odkryli, że działania mające na celu ograniczenie długoterminowego globalnego wzrostu temperatury do 1,5 °C w stosunku do poziomów sprzed epoki przemysłowej będą miały znaczący wpływ na tempo ocieplenia, nawet biorąc pod uwagę naturalne wahania klimatu. Wyniki ich badania, które opublikowano w czasopiśmie „Nature Climate Change”, wskazują, że restrykcyjne działania łagodzące mogą „trzynastokrotnie zmniejszyć ryzyko wystąpienia w ciągu następnych 20 lat bezprecedensowego tempa ocieplenia w porównaniu do sytuacji, gdy nie zostaną podjęte żadne tego typu działania”.
Dwutorowe podejście
Badania mające na celu ustalenie, czy redukcja emisji może w jakikolwiek sposób pozytywnie wpłynąć na tempo ocieplenia w najbliższej przyszłości, oparto na dwóch metodach. Pierwsza z nich polegała na przeprowadzeniu symulacji z zastosowaniem najnowszych modeli klimatu opracowanych w ramach Coupled Model Intercomparison Project Phase 6 (CMIP6), projektu realizowanego z udziałem tysięcy badaczy klimatu z całego świata. W symulacjach stosowano ograniczenia w zależności od tego, jak dobrze odzwierciedlały tempo ocieplenia w nieodległej przeszłości. W drugiej metodzie połączono tysiące symulacji z użyciem prostego modelu klimatu o nazwie Finite amplitude Impulse Response (FaIR), uwzględniając oparte na obserwacjach szacunki dotyczące naturalnych wahań klimatu. „Połączenie tych dwóch metod jest korzystne, ponieważ modele CMIP6, choć są kompleksowe, niekoniecznie dokładnie odzwierciedlają obserwowaną zmienność wewnętrzną. Poza tym założenia CMIP6 nie przewidują badania pełnego zakresu niepewności parametrycznych, które wpływają na prognozy temperatur”, jak napisali autorzy pracy. „Symulacje z użyciem modelu FaIR nie są kosztowne, dlatego można go stosować do określania niepewności w prognozach temperatury w ujęciu szerszym niż w przypadku pojedynczych złożonych modeli klimatu”. Korzystając z obu metod, zespół badawczy przeprowadził symulacje oparte na różnych scenariuszach emisji w perspektywie najbliższych 20 lat. Uwzględniały one działania mające na celu utrzymanie globalnego wzrostu temperatury poniżej 1,5 °C i 2 °C, a także „bardziej prawdopodobny scenariusz łagodzenia” powiązaną ze zobowiązaniami poszczególnych państw będących stronami porozumienia paryskiego, nazywanymi wkładami ustalonymi na poziomie krajowym. Scenariusze te porównano następnie z dwoma scenariuszami przewidującymi brak działań: wysoce mało prawdopodobnym, najbardziej pesymistycznym scenariuszem zakładającym „pięciokrotny wzrost użycia węgla do końca dwudziestego pierwszego wieku” oraz scenariuszem umiarkowanym, który posłużył za scenariusz odniesienia. Według badaczy obie metody wykazały „wyraźne korzyści w zakresie zmniejszenia tempa ocieplenia w najbliższej przyszłości wynikające ze zdecydowanych działań łagodzących”. Na przykład w prognozach opartych na modelu FaIR i scenariuszu wzrostu o 2 °C „tempo ocieplenia jest o ponad połowę mniejsze od wartości wynikającej z najbardziej pesymistycznego scenariusza przewidującego brak działań (…) i o jedną trzecią mniejsze od wartości ze scenariusza umiarkowanego”. Natomiast w scenariuszu wzrostu o 1,5 °C „tempo ocieplenia jest o ponad dwie trzecie mniejsze od wartości z najbardziej pesymistycznego scenariusza i o niecałą połowę mniejsze od wartości ze scenariusza umiarkowanego”. Scenariusz mniej ambitnych działań, bazujący na wkładach ustalonych na poziomie krajowym, również wykazał redukcję ocieplenia: o około jedną trzecią w porównaniu do najgorszego scenariusza i o około jedną czwartą w porównaniu do scenariusza odniesienia. W niedawnym artykule opublikowanym w portalu internetowym „Carbon Brief” badacze związani z projektem CONSTRAIN (Constraining uncertainty of multi decadal climate projections) stwierdzili, że „natychmiastowe i zdecydowane działanie mające na celu przeciwdziałanie zmianom klimatu może przynieść korzyści, które będą odczuwalne jeszcze za naszego życia, a nie tylko w odległej przyszłości”. Więcej informacji: strona projektu CONSTRAIN
Słowa kluczowe
CONSTRAIN, klimat, scenariusz w zakresie łagodzenia skutków, ocieplenie, emisje, porozumienie paryskie
