Ciemna strona wielkiego serca
HCM charakteryzuje się powiększeniem lewej komory i pogrubieniem komory mięśnia sercowego. Ma to wpływ na kurczliwość mięśnia sercowego (Myocardium) oraz na przepływ krwi w spoczynku i przy wysiłku, co prowadzi do nieprawidłowej aktywności elektrycznej serca. W rezultacie osoby cierpiące na HCM zmagają się z arytmiami prowadzącymi do nagłego zgonu sercowego (SCD). BIG-HEART to finansowany przez UE projekt, którego celem jest wyjaśnienie mechanizmów chorobowych i opracowanie sposobów leczenia HCM. Zespół projektu zgromadził próbki tkanki miokardialnej od osób cierpiących na HCM, jak i niedotkniętych zaburzeniem, w celu zidentyfikowania mutacji genetycznych. Uzyskano znormalizowane protokoły i atesty dla potrzeb powtarzalności i ujednolicenia wyników. Zidentyfikowano także trzy różne geny chorobowe do zbadania, a mianowicie ACTC, MYBPC3 i TNNT2. Badania przy zastosowaniu pozytronowej tomografii emisyjnej (PET) na pacjentach z HCM oraz nie cierpiących na to schorzenie wykazały osłabione krążenie krwi i zwłóknienie mięśnia sercowego u tej pierwszej grupy. Ponadto odkryto bezpośrednie współzależności między mutacjami genu HCM a niekorzystną przebudową mięśnia sercowego. Trójwymiarowe wizualizacje miocytów i obrazy uzyskane przy użyciu mikroskopu elektronowego (EM) próbek tkanek z HCM i bez HCM pozwoliły na zidentyfikowanie haploinsuficjencji jako możliwej przyczyny HCM. Haploinsuficjencja występuje wtedy, gdy istnieje tylko pojedyncza kopia funkcjonalna genu, przez co nie jest w stanie wyprodukować wystarczającej ilości produktu genetycznego (np. białka), co prowadzi do powstania choroby. Innowacyjne leki przeciwarytmiczne, takie jak ranolazyna, zostały przetestowane na miocytach HCM i okazały się skuteczne w kontrolowaniu objawów choroby. Model mysi genu ACTC E99K powstał w celu zbadania wrażliwości na Ca2+, zmian stężenia kwasu rybonukleinowego informacyjnego (mRNA) oraz zmienionej funkcji komórek mięśniowych. Terapia chorób genetycznych oparta na RNA, jak trans-splicing RNA z udziałem spliceosomu (SmaRT), została uznana za obiecujący sposób leczenia. Aby lepiej zrozumieć HCM, stworzono modele mysie z mutacjami genów ACTC, MYBPC3, TNNT2 dla potrzeb badania BIG-HEART. Wyniki badania opublikowano w czasopismach naukowych, ulotkach, a także udostępniano w postaci kwartalnych biuletynów i emaili. Powstała także strona internetowa projektu (http://www.big-heart.eu) będąca portalem dla pracowników służb publicznych i służby zdrowia. Wyniki będą miały duży wpływ na opracowanie metod leczenia HCM, które dotyka blisko milion osób w UE.
