Samoorganizacja w chipie
Wysokoprzepustowe matryce są niewątpliwie szansą dla precyzyjnego projektowania leków i metod leczenia w skali nano. Sercem nowego systemu jest oparta na chipie platforma oraz moduł analizy opartej na sile interakcji między ligandem a jego receptorem, które można zastosować w badaniach biomarkerowych i przesiewowych. Uzbrojeni w najnowsze zdobycze technologii projektowania biochipów uczestnicy finansowanego ze środków projektu "Nanobiotechnologia z samoorganizującymi się strukturami" (NABIS) wykorzystali połączenie najnowszych nanotechnik do stworzenia zoptymalizowanego chipu biologicznego. Posługując się różnymi technikami opartymi na nanośrodowisku i jego właściwościach, naukowcy chcieli zwiększyć wydajność ligandów i poprawić kinetykę, zwiększając zarówno ich czułość, jak i prędkość. Być może najważniejszą funkcją biochipa było samoorganizowanie się płynów w konkretne formy. Wykorzystano systemy zarówno mikromacierzy (statyczne), jak i mikrocieczy (dynamiczne), a połączenie tych dwóch form może pozwolić uniknąć przestojów i towarzyszących im spadków prędkości w automatycznych macierzach wysokowydajnych. Ponadto, skuteczne mieszanie nanokropel można uzyskać przy pomocy manipulowania falami akustycznymi na powierzchni chipa. W celu otrzymania macierzy o dużej gęstości, naukowcy kontrolowali rozszerzanie się powierzchni w nanodomenach, tj. małych zbiorach atomów. Macierze o dużej gęstości formowane są przez samoorganizujące się polimery na powiększonej powierzchni nanokropek. Nanokropki stanowią także podstawę punktów zaczepienia, w których nanocząsteczki, pod wpływem pola magnetycznego, przekształcają się w bionanoprzewody. Z biomacierzami może łączyć się nanoelektrochemiczny system detekcji. Zoptymalizowany biochip wykorzystujący najnowocześniesze techniki nanotechnologiczne pozwoliłby na szybszą diagnostykę w badaniach przesiewowych i opracowywaniu nowych leków, monitorowaniu środowiska i medycynie indywidualnej.
