Żelazna terapia przeciążenia
Przeciążenie żelazem może powodować uszkodzenia w różnych narządach, w tym w wątrobie i gruczołach dokrewnych. Naukowcy z Université de Rennes 1 zajęli się w ramach projektu NUTRIENT IRON TOXICITY wyjaśnieniem powiązań między nadmierną ilością żelaza w wątrobie a uszkodzeniami komórek w tym narządzie. Wykonano badania cytologiczne oraz analizy na poziomie molekularnym. We wcześniejszych badaniach prowadzonych przez wymieniony zespół naukowców rozpoznano, że głównym hormonalnym regulatorem poziomu żelaza w organizmie jest hepcydyna. Opierając się na tym kluczowym odkryciu, grupa badawcza zajęła się zbadaniem patogenezy uszkodzeń wątroby powstałych na skutek przeciążenia żelazem. Na początku naukowcy stwierdzili, że nadmiar żelaza u myszy powodował nadekspresję cykliny D1. To białko wywołuje zmiany w przebiegu cyklu komórkowego, a potencjalnie powstawanie guzów. Zwiększonej ekspresji tego białka towarzyszą: wzrost masy wątroby, określona liczba chromosomów w hepatocytach oraz szereg podziałów komórkowych. Druga ścieżka badań skupiała się na dwóch głównych grupach pacjentów z upośledzonym działaniem wątroby. Pod kątem nieprawidłowych form żelaza przebadano osoby z nieleczoną dziedziczną hemochromatozą oraz alkoholową marskością wątroby. U obu grup stwierdzono w wykrywalnym stopniu niestabilne żelazo w plazmie oraz żelazo niezwiązane transferyną (NTBI) w przypadkach, w których występowało nasycenie transferyną. Następnie naukowcy skupili się na opracowaniu odczynników chelatujących, które hamują nadmierną absorpcję żelaza i wymiatają NTBI. Przebadano dwa związki alternatywne względem chelatora CP20, znanego pod nazwą Ferriprox®. Okazało się, że zarówno O-trensox, jak i CP411, skuteczniej niż CP20 hamują namnażanie się komórek nowotworowych i lepiej chronią przed toksycznością hepatocytów powiązaną z żelazem. Uzyskane w tych badaniach dane mechanizmów molekularnych mogą doprowadzić do zidentyfikowania genetycznych i biochemicznych markerów, nie tylko na potrzeby diagnozy, ale też prognozy przypadków przeciążenia żelazem. Ponadto poszerzyły one granice poszukiwań skuteczniejszej chelatacji.
