Wydajna konwersja mokrej biomasy na wodór
Wodór, produkowany z odnawialnych zasobów energetycznych takich jak biomasa, charakteryzuje się całkowicie czystą emisją spalin, toteż został ogłoszony paliwem przyszłości. Proces konwersji umożliwił także rozwiązanie trudnych często problemów zarządzania odpadami, związanymi ze stosowaniem biomasy. W celu wykorzystania tych zalet partnerzy uczestniczący w projekcie SUPERHYDROGEN zastosowali superkrytyczną gazyfikację wody (SWG). W celu poprawy wydajności SWG, Holenderska Organizacja Badań Nauk Stosowanych (TNO) opracowała proces przekształcania mokrej biomasy w pompowalną zawiesinę. Jedna z zalet SWG polega na tym, iż mokra biomasa pochodząca ze strumieni odpadów organicznych nie musi być odsuszana, by można było wykorzystać jej zdolności energetyczne. Po przeprowadzeniu testów pilotażowych w ramach projektu SUPERHYDROGEN, w TNO ustalono, że wstępna faza procesu, obejmująca przemiał, pomogła w zredukowaniu wielkości cząstek do poziomów optymalnych. Drugim ważnym osiągnięciem było zidentyfikowanie pomp tłokowych jako najbardziej efektywnego rodzaju pomp. Podczas prób wykorzystano płynne biomasy zawierające cząsteczki o wielkości rzędu 7,5 milimetra z zawartością suchej masy około 20%. Ostatecznie, w TNO zbadano współzależność pomiędzy kosztami produkcji i uzyskiwaną z nowego procesu wielkością energii wyjściowej. Z uwagi na to, że nie cała mokra biomasa może być zastosowana do procesu SWG, to koszty związane z produkcją pompowalnej zawiesiny zawierają się w niewielkim przedziale od dwóch do dwunastu Euro na gigadżul ciepła (GJth). Wyniki były bardziej zachęcające odnośnie znajdowania materiału i jego obróbki wstępnej, przy kosztach nie przekraczających poziomu trzech Euro na gigadżul (GJth).
