Z oceanu do organizmu ludzkiego
W przypadkach, w których konieczne jest odbudowanie kości, a ciągłe wspomaganie strukturalne nie jest czynnikiem ograniczającym, wykorzystanie mechanizmów samoleczenia organizmu ludzkiego jest bardzo pożądane. Naturalny proces regeneracji tkanki kostnej można wzmocnić wypełniając obszar uszkodzony substytutami kości z różnych materiałów oraz materiałami wspomagającymi formowanie kości. Konwencjonalne materiały syntetyczne, takie jak polilaktydy i poliglikolidy, które wykazują właściwości mechaniczne analogiczne do właściwości tkanki kostnej są silnie wrażliwe na temperaturę i wilgotność. Z drugiej strony, materiały polimerowe rozkładają się w obiekcie i zastępowane są nowo uformowaną kością. Jest to etap konieczny w procesie leczenia. Ciekawą alternatywą dla materiałów syntetycznych jest Algisorb®, naturalny materiał pochodzący z morskiego krasnorostu uprawianego wzdłuż wybrzeży Afryki i Europy. Partnerzy biorący udział w projekcie ALGISORB zdołali zsyntezować tę substancję z ich szkieletu wapiennego, który oprócz hydroksylapatyt (HA) zawiera również fosforan trójwapniowy (TCP). Ilość TCP w tym zgranulowanym materiale można regulować i zwiększyć nawet do 95% w celu zwiększenia stopnia resorpcji implantu kostnego. Dodatkowo materiał ten jest biozgodny i umożliwia formowanie kości zarówno wokół implantu jak i wewnątrz znajdujących się w nim otworów mikroporowych o rozmiarach od 10 do 30 mikronów. Wszystkie materiały wykorzystywane jako składniki Algisorb® to produkty syntezy biomimetycznej, w trakcie której naturalne struktury biologiczne zostają chemicznie przekształcone, a ich struktura krystaliczna poddawana jest modyfikacji. Ponieważ składniki zachowują swoje właściwości mikrostrukturalne, można je zidentyfikować, wykorzystując proszkową dyfrakcję promieni rentgenowskich. Spośród innych metod użytych do analizy danych zebranych w laboratoriom rentgenowskim w Niemczech w wyniku proszkowej dyfrakcji promieni rentgenowskich metoda Rietvelda umożliwiała określenie składu fazy surowych materiałów. Wyniki były niemal tak dokładne, jak te otrzymane przy zastosowania techniki dyfrakcji na pojedynczym krysztale. Dzięki temu odkryto nowe sposoby produkowania biomateriałów o powtarzalnych właściwościach jakościowych.
