Datowanie historycznych trzęsień ziemi pod kątem przyszłej wizualizacji
Bliski Wschód jest określany mianem kolebki cywilizacji. Z tego regionu pochodzą nasze najbardziej starożytne kultury. Region ten usiany jest starożytnymi miastami, fortecami i innymi miejscami ważnymi dla archeologii historycznej, dostarczającymi nam niebagatelnej wiedzy o tym, kim niegdyś byliśmy. To historyczne dziedzictwo znajduje się jednak w regionie, w którym występują trzęsienia ziemi. W związku z tym w ramach projektu APAME, finansowanego ze środków WE, zajęto się opracowaniem metod badania historii regionu. Jedną z takich metod jest datowanie radiowęglowe stanowisk archeologicznych w celu interpretacji zgromadzonych danych o historycznych zdarzeniach sejsmicznych. W Jordanii przeanalizowano 38 próbek pochodzących ze stanowisk w miejscowościach Deir-al-Achayer, Jarmaq i Rachaya. Próbek użyto do wyznaczenia granic czasowych epizodów tektonicznych. Ustalono, że na stanowisku Rachaya wystąpiły dwa zdarzenia: jedno miało miejsce bardzo dawno temu, w holocenie, a drugim, najnowszym, było dobrze znane trzęsienie ziemi w roku 1759. Dodatkowa analiza materiału z różnych miejsc w Turcji, Syrii i Libanie również potwierdziła przydatność datowania radiowęglowego. Technika ta nie tylko pomogła potwierdzić fakt zaistnienia zjawisk sejsmicznych, lecz również ułatwiła stworzenie mapy takich zdarzeń, która w postaci skompilowanej pomaga naukowcom w uzyskaniu pełniejszej, wszechstronniejszej wiedzy o tektonice uskokowej w regionie. Wyniki obecnie znajdują się w katalogu historycznych trzęsień ziemi uporządkowane według czasu i szerokości geograficznej wystąpienia zdarzenia. Stanowi on poważny zasób, na podstawie którego można zaprezentować wielokrotne występowanie trzęsień ziemi.
