Naukowcy modelują przenoszenie MAP
MAP, inaczej Mycobacterium avium podgatunek paratuberculosis, jest sprawcą przewlekłych infekcji bakteryjnych jelita. Objawami są biegunka, utrata wagi i możliwa utrata życia hodowlanych zwierząt przeżuwających i niektórych gatunków dzikich, np. królików. Jest to zatem poważny problem w odniesieniu do podatnych na tę chorobę zwierząt hodowlanych, łącznie z bydłem, owcami i kozami. Niestety infekcja rozpoczyna się u młodych zwierząt, ale nie zawsze ujawnia się, dopóki zwierzęta nie osiągną wieku dorosłego. Choroba jest szybko przenoszona poprzez skażony kał i mleko. Celem finansowanego przez WE projektu PARA-TB TRANSMISSION było zbadanie epidemiologii tej choroby. Wszystkie dostępne wyniki badań zostały następnie użyte jako dane do modelowania postępu choroby u żywicieli udomowionych i dzikich. Partnerzy projektu na Uniwersytecie Tesalii w Grecji wykorzystali modele do oceny potencjalnego wpływu działań kontrolnych stosowanych w różnych systemach produkcyjnych, od produkcji mlecznej do produkcji buhajów. Za pomocą parametrów zmiennych w okresie 30 lat przewidziano oczekiwane wyniki rozpowszechnienia w stadzie. Analiza modeli wykazała brak wpływu działań kontrolnych wyłącznie w sytuacji, w której jedyne działania dotyczyły infekcji w gatunkach dzikich. Jednak zmniejszenie średniego czasu pomiędzy oznakami infekcji i wybrakowaniem miało znaczący wpływ na rozpowszechnianie choroby. Na podstawie patologii choroby i jej przekazywania poprzez kał można wnioskować, że wszelkie zmiany w sposobie hodowli ograniczyłyby stopień występowania MAP. Profil ryzyka systemu produkcyjnego mógłby zostać poprawiony w wyniku lepszej opieki i higieny poporodowej. Badano również przenoszenie choroby wśród gatunków dzikich; na podstawie badań ekologicznych i modelowania wydaje się, że najbardziej zagrożone są te systemy, w których wypasane zwierzęta i pasza są dostępne dla dzikich gryzoni. Wydaje się, że głównymi narzędziami ograniczania MAP są rutynowe badania, wybrakowanie zainfekowanych zwierząt, ulepszona higiena i w miarę możliwości eliminacja przenoszenia z gatunków dzikich do hodowlanych. Rozpowszechnienie tych wyników wśród weterynarzy i rządowych instytucji rolnych doprowadziło do ich wykorzystania w krajowych programach kontroli w Europie.
