Postępy w walce z tropikalnymi chorobami pasożytniczymi
Europejscy naukowcy odkryli nowe związki chemiczne, które mogą pomóc w walce z szeregiem zabójczych, tropikalnych chorób pasożytniczych. Obecnie dostępne terapie chorób wywoływanych przez świdrowce, takich jak śpiączka afrykańska, choroba Chagasa czy leiszmanioza często są niewystarczające z powodu toksyczności leków i oporności, niemniej nowe odkrycia paneuropejskiego belgijsko-niemiecko-włoskiego zespołu mogą posunąć naprzód prace nad metodami leczenia tych chorób. W ramach badań, których wyniki opublikowano w czasopiśmie Journal of Medicinal Chemistry, zidentyfikowano nie-folianowe związki chemiczne jako potencjalne środki przeciwpasożytnicze, które odkryto w toku wirtualnych badań przesiewowych przeprowadzonych przez naukowców w celu sprawdzenia, w jaki sposób różne kombinacje inhibicji enzymów wpływają na aktywność pasożyta. Do przetrwania świdrowce potrzebują folianów i koenzymu biopteryny, które są redukowane przez enzymy reduktazy dihydrofolianowej (DHFR) i reduktazy pterydyny (PTR1). Inhibicja DHFR powoduje upośledzenie replikacji DNA, co prowadzi do śmierci komórkowej. Jednakże u świdrowców inhibicja DHFR powoduje nadekspresję PTR1, która może przejąć funkcję DHFR poprzez zredukowanie folianów, zapewniając w ten sposób przetrwanie pasożyta. Dlatego w leczeniu przeciwpasożytniczym obydwie ścieżki metaboliczne muszą być zablokowane w tym samym czasie poprzez inhibicję DHFR i PTR1 za pomocą jednego leku lub połączenia dwóch swoistych inhibitorów. PTR1 nie występuje u ludzi, a przez to stanowi doskonały obiekt w projektowaniu swoistych związków chemicznych, obierających za cel pasożyta. Zespół przyjął podejście oparte na wirtualnych badaniach przesiewowych połączone z metodologiami eksperymentalnych badań przesiewowych, aby zidentyfikować nie-folianowe inhibitory PTR1 leiszmaniozy. Optymalizacja została przeprowadzona w dwóch seriach strukturalnych cyklów opracowywania leków, aby poprawić swoistość PTR1 i selektywność przeciw ludzkiej DHFR, co zaowocowało 18 molekułami lekowymi o niskich powinowactwach mikromolarnych i profilach wysokiej swoistości in vitro. Testy efektywności - w biologii molekularnej procedura testowania lub pomiaru aktywności leku bądź środka biochemicznego w organizmie albo próbce organicznej - zostały przeprowadzone na wyhodowanych komórkach leiszmaniozy i wskazały na sześć związków chemicznych, które były aktywne w połączeniu z inhibitorem DHFR. Ponadto jeden z tych związków chemicznych był również skuteczny samodzielnie, a kilka z nich wykazało niskie profile toksyczności. Jeden związek chemiczny został również wcześniej zatwierdzony do leczenia chorób ośrodkowego układu nerwowego, a teraz istnieje szansa, że będzie można go również wykorzystać jako lek przeciwpasożytniczy. Leiszmanioza, śpiączka afrykańska i choroba Chagasa to zaledwie niektóre z chorób zakaźnych dotykających obecnie miliony ludzi na świecie, głównie w krajach rozwijających się. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) śpiączka afrykańska jest obecna w 36 krajach Afryki subsaharyjskiej, gdzie występują muchy tse-tse przenoszące tę chorobę. Najbardziej narażona na kontakt z muchami, a przez to najbardziej zagrożona, jest ludność wiejska. Leiszmanioza dotyka około 12 mln ludzi na świecie, a według danych WHO choroba cechuje się szerokim spektrum objawów klinicznych, które mogą być skórne, śluzówkowo-skórne lub trzewne. Leiszmanioza skórna jest najpowszechniej występującą formą, a trzewna najcięższą, gdyż w jej przypadku atakowane są ważne organy. Choroby takie jak leiszmanioza są często określane mianem chorób "zaniedbanych", mimo tego, że odpowiadają wedle szacunków za 500.000 zgonów i miliony upośledzeń rocznie. Fundusze na badania biomedyczne są często bardziej skoncentrowane na AIDS, gruźlicy czy malarii. Wyzwanie stanowi obecnie przesunięcie punktu ciężkości w kierunku walki również z chorobami tropikalnymi.Więcej informacji: Heidelberski Instytut Badań Teoretycznych: http://www.h-its.org/english/index.php
Kraje
Belgia, Niemcy, Włochy