Niedrogie drony na ratunek światowym lasom
Lasy są podstawą egzystencji dla prawie 1,6 mld ludzi – ponad jednej czwartej światowej populacji. Z tej liczby około 60 milionów rdzennych mieszkańców nie jest w ogóle w stanie przeżyć bez lasów. Lasy nie tylko pomagają tym ludziom przetrwać, ale również dostarczają wiele podstawowych usług: chronią glebę, regulują gospodarkę wodną i wspierają bioróżnorodność. Co równie ważne, magazynują dwutlenek węgla, odgrywając ważną rolę w walce ze zmianą klimatu. Wylesianie i degradacja lasów odpowiadają za około 17 % emisji dwutlenku węgla, emitując więcej CO2 niż cały światowy sektor transportu. Każdego roku na skutek wylesiania tracimy około 7 milionów hektarów lasów. Inicjatywy takie jak REDD+ oferują krajom zachęty do ograniczenia emisji poprzez utrzymanie ich zasobów leśnych. Państwa otrzymują płatności w oparciu o ilość dwutlenku węgla składowanego w lasach. Jednak dokładne pomiary i monitorowanie biomasy (ilości żywego materiału roślinnego), a tym samym zasobów węgla, mogą być drogie i skomplikowane. Dotyczy to w szczególności rozległych lasów Brazylii, gdzie satelitarne pomiary biomasy są utrudnione ze względu na zachmurzenie. Aby sprostać temu wyzwaniu, zespół złożony z badaczy z Brazylii i sześciu krajów europejskich rozpoczął w 2015 r. realizację finansowanego ze środków UE projektu COREGAL. Wykorzystując technikę zwaną reflektometrią GNSS (Global Navigation Satellite System-Reflectometry, GNSS-R), zespół opracował tanie drony, które latając nad lasami, wykonują mapowanie biomasy. „Jeśli zmierzymy biomasę, możemy zmierzyć także węgiel i uzyskać liczbę o istotnej wartości dla danego kraju”, mówi Pedro Freire da Silva, ekspert ds. systemów lotniczych i satelitarnych pracujący dla koordynatora projektu Deimos Engenharia, w artykule opublikowanym na stronie internetowej „Phys.org”. Na czym polega praca dronów? Automatyczne drony posiadają specjalny odbiornik, zwany odbiornikiem pozycyjno-reflektometrycznym Galileo, który służy do określania położenia oraz pełni rolę czujnika biomasy. Sygnały pochodzące z satelity GNSS są odbijane od dna lasu, a następnie odbierane przez czujnik biomasy. Odbite sygnały ulegają zniekształceniu i osłabieniu, jeżeli przechodzą przez koronę lasu, gałęzie i liście drzew. „Im więcej liści, tym więcej mocy sygnału (GPS i Galileo) jest tracone”, tłumaczy da Silva. Oznacza to, że im słabszy sygnał odbierany przez drona, tym więcej biomasy znajduje się w badanym lesie. „Jeśli połączymy te dane z danymi satelitarnymi, otrzymamy dokładniejszą mapę biomasy, niż dałaby nam którakolwiek z tych metod stosowana samodzielnie”, dodaje. Partnerzy projektu przeprowadzili testy lotnicze drona w Portugalii jako krok w kierunku dokładniejszego zmapowania biomasy w Brazylii, w której znajduje się jedna trzecia lasów deszczowych na naszej planecie. Celem zakończonego już projektu COREGAL (Combined Positioning-Reflectometry Galileo Code Receiver for Forest Management) było umożliwienie mapowania biomasy na szeroką skalę i z dużą dokładnością w zalesionych regionach świata. Więcej informacji: strona projektu COREGAL
Kraje
Portugalia