Szybsze i bardziej ekologiczne statki kosmiczne
Tradycyjne zasilanie statków kosmicznych opiera się na chemicznym paliwie napędowym i silnikach jonowych. W przypadku długich misji paliwo napędowe zwiększa masę startową statku, co wpływa na wzrost kosztów. Wykorzystanie energii wiatru słonecznego, tj. Strumienia naładowanych cząstek wyrzucanych ze Słońca, może stanowić źródło energii odnawialnej do napędzania statków kosmicznych. Elektryczny żagiel wykorzystujący energię wiatru słonecznego pozwoliłby na nieograniczone loty w Układzie Słonecznym w krótszym czasie, a jednocześnie obniżyłby koszty I masę potrzebną, by statek dotarł do celu. W 2006 r. Pekka Janhunen przedstawił koncepcję elektrycznego żagla słonecznego, która okazała się znacznie korzystniejsza od istniejących metod napędzania statków kosmicznych. Żagiel elektryczny wykorzystuje cienkie przewody zawieszone w przestrzeni kosmicznej. Utrzymuje je siła odśrodkowa, a ładowane są przy pomocy działa elektronowego zasilanego panelami słonecznymi. Panele te wykorzystują jony wiatru słonecznego jako naturalne źródło pozwalające uzyskać odrzut. Dofinansowanie projektu ESAIL ("Electric sail propulsion technology") ze środków UE pozwoliło Janhunenowi I jego zespołowi stworzyć prototypy głównych technologii napędowych przy użyciu żagla elektrycznego. Dotychczas naukowcy wyprodukowali 300 m cienkich czteroprzewodowych kabli ostatecznego typu. Celem projektu ESAIL jest wyprodukowanie kilometrowej próbki przewodu skalowalną metodą automatyczną. Ponadto, prowadzone są zaawansowane prace nad budową prototypu "urządzenia obsługi zdalnej" na końcach każdego z głównych kabli I silników sterujących. Naukowcy zademonstrowali także rozwijanie I zwijanie kabla o długości 30 m, które przebiegło bez żadnych trudności. Dzięki projektowi ESAIL mają powstać prototypy najważniejszych podzespołów żagla elektrycznego, torujące drogę ku nowej generacji ekologicznych lotów w Układzie Słonecznym oraz niezliczonym możliwościom jego eksploracji.
