Oświecająca supernowa
Supernowe pojawiają się na dwa sposoby: poprzez zapadnięcie się masywnych gwiazd oraz przeciążenie białych karłów przechwyconym materiałem. Supernowe tworzone na skutek pobierania przez białego karła nadmiernej masy wywołującej niekontrolowane reakcje termojądrowe w gwieździe to supernowe typu Ia. Wydarzenia te mogą być wykorzystane jako świece standardowe w celu szacowania odległości do odpowiedniej galaktyki w oparciu o ich widoczną jasność. W ramach projektu LDSNPS (Linking the diversity of Type Ia supernovae to their progenitor systems) rozpoczęto program badawczy umożliwiający lepsze zrozumienie wybuchów gwiazd oraz sposobu mierzenia odległości poprzez takie wybuchy. Poprzez porównanie nowych obserwacji z przewidywaniami opracowanymi na podstawie teorii mechanizmu wybuchu naukowcy dążyli do uzyskania odpowiedzi na dwa pytania: czy istnieje więcej niż jeden sposób na utworzenie supernowych typu Ia i czy ich zaobserwowana różnorodność zależy od układów prekursorycznych i otoczenia galaktyki macierzystej? Dzięki danym pochodzącym z wiodących naziemnych badań przejściowych uzyskano dane dot. właściwości supernowych (prędkości rozprzestrzeniania, obecności pierwiastków i jaskrawości), które można porównać z teoretycznymi modelami wybuchu. Niektóre modele wybuchu prowadzące do całkowitego spalenia zostały wyeliminowane na podstawie występowania niespalonych pierwiastków o dużej prędkości zaobserwowanych w supernowych. Właściwości supernowych były również wrażliwe na właściwości lokalizacji galaktyki, w której wybuchały. Szczegółowe wyniki tych dwóch analiz można znaleźć w dwóch publikacjach (Maguire et al. 2014, Monthly Notices of the Royal Astronomical Society oraz Maguire et al. 2015, Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, przekazane do publikacji).
Słowa kluczowe
Supernowa, kosmologia, biały karzeł, supernowa typu Ia, model
